"دلنوشته های"رنگی

 یک روز به عید مانده بود/  داستان کوتاه

رسول بداقی

راننده ی پراید کمربندش رابسته  بود،داشت موسیقی گوش می کرد.

دراندوه سنگینی غوطه میزد،راهنمای سمت راست را زد و در پیچ جاده پیچید،ناگهان چشمش به پدر و مادری افتاد که همراه دو فرزندخردسالشان کناراتوبان  ایستاده بودند،و چشم به راه راننده ای بودند که آنهاراسوارکندو با خودبه مرکزشهرببرد، راننده به سختی ترمزکرد،بافاصله بسیار زیادی از مسافران، کنار جاده ایستاد.راهنمای راست ماشین در غروب آفتاب از دور نمایان بود.

مرد دوان دوان جلو آمد،زن و بچه اش پشت سرش راه افتادند،مرد سلام کرد،وگفت:

میدان مرکزی شهرمی خوره؟

راننده اندکی درفکرفرو رفت،نگاهی به زن و بچه ها انداخت که دوان دوان می آمدند.

گفت:آره سوار شید،یه کاریش می کنیم.

همه سوارشدند،خسته وکلافه به نظر می رسیدند.

ماشین راه افتاد،راننده از آینه ی ماشین پشت سرش رانگاه می کرد،مردازاین نگاههاخوشش نمی آمد،باعصبانیت نگاهش را از آینه دزدیدوزیر لب گفت : آدم خوبه شرف داشته باشه ....

راننده می دانست یک روزمانده به عید،آهی از سرافسوس کشید، وخودش را به نشنیدن زد،رنگ پریده ی بچه ها،باکهنگی پوشاک آنان هماهنگی آزاردهنده ای داشت.

صدای گوشی راننده سکوت پرماجرای لحظه ها را درهم شکست.

-الو سلام

-به به ،درود بر دلیر مرد اوین

- شرمنده می کنید،ما داریم شاگردی می کنیم،از محمد چه خبر؟

- محمد رو امروز ازانفرادی بردن بندچهار

- یعنی پیش محمود و اسماعیل بردنش؟

- فکر نمی کنم اونا توی قرنطینه ی بندچهار هستند، اما محسن امروز آزاد شده

- اه ...!  جدی...؟ خوشحال شدم،اما محسن که هنوز یکماهش مونده بود؟

- آره مونده بود،اما با مرخصی متصل به آزادیش موافقت شده.

- خیلی خوشحال شدم،خوش خبرباشی،خیلی خوشحالم کردی،امشب راحت می خوابم.

-امیدوارم همیشه خوشحال باشی، مختار خودت چند ماهت مونده؟

- من از یکسالم چهارماه مونده

-به به..! برای آدمها آرمانگرا و بااراده ای مث شما چهارماه چیزی نیست،مختارنمیخوای درخواست مرخصی متصل به آزادی بدی؟

- نه

- چرا ؟ این که حق توه!

- می خوام اعتصاب غذا کنم

- نه پسر چرا؟ تو که فقط چهارماه داری ؟ اعتصاب غذا سیستم گوارشی ،کلیه ،وچشمات داغون می کنه،برا چهارماه که نیازی به اعتصاب غذانیست؟

- خواستم باهات مشورت کنم،ببینم نظرت چیه؟

- اگه نظرمن برات مهمه هرگزنبایداین کاررو بکنی

- باشه،حرفی ندارم،اشکان من وقتم کمه باید تلفن رو قطع کنم،به خانواده سلام برسون

-چشم،محبت کردی تماس گرفتی،به امید آزادیت

- خداحافظ

-خدانگهدار

ماشین از میان جمعیت انبوهی که برای خرید به خیابان آمده بودند،بااحتیاط و آرام آرام به مقصد رسید،مرد دست در جیبش کرد،چندتا پانصد تومانی،چندتا هزار تومانی وچندتاسکه ازجیبش بیرون آورد.

راننده هرچه تعارف کرد،مرد نپذیرفت،مجبور شد، پولهارا که تا جلوی چشمش آمده بودند از دست مرد بگیرد.

پسر بچه از آینه دیده می شد،مرتب نگاهش به دستان پدر بود،که وارد جیبش شده بود،و از آنجا به سمت راننده کشیده می شد.

مردهنوز نیمی ازبدنش درون ماشین بود، که راننده گفت:

این پولهارابه عنوان عیدی به این پسربچه ی درسخوان تقدیم می کنم،امیدوارم قبول کنه،هنوز حرفهای راننده تمام نشده بود،که پسر بچه پولها را از دست راننده قاپید،مردجلو آمد،محترمانه وبا احساس از راننده سپاسگزاری کرد،گویا از قضاوت شتابزده اش پشیمان شده بود.از آنسوی در، منتظرواکنش  راننده ایستاده وبه چشمان او زل زده بود.

امابغض مانده درگلوی راننده هرگزاجازه پاسخگویی را به او نداد.

راهنمای چپ ماشین را زد،و باهمان بغض مانده در گلوونگاههای مانده درسیمای آشفته ی مرد دور و دورتر شد.

 غفاردیندار  / دبیرآ.پ شهرقدس / داستان

تکه نانی در کیف

بخش های یکم تا پانزدهم این داستان را می توانید در بخش موضوعات(تاوان معلمی) در همین سایت بخوانید.

ازاین پس هفته ای دو شماره ازاین خاطرات پخش خواهد شد.

 تاوان معلمی/ بخش شانزدهم / رسول بداقی

من از آن لحظه تحویل بازجو شدم،ازچند پله بالا رفتیم،ازآنجایی که چشم بند روی چشمم بود،فقط پاهای خودم را می دیدم،بازجو پشت سرمن می آمد و من یکی یکی پله ها را می شمردم و بالا میرفتم،او هم تلاش می کرد،کمکم کند که زمین نخورم،درهنگام بالا رفتن و صحبت کردن تلاش می کردم که صدای بازجو را به ذهنم بسپارم،از چند تا در گذشتیم،وارد یک سالن بزرگ شاید 50 متری شدیم،یک صندلی چوبی دسته دار رو به دیوار گذاشته شده بود،فهمیدم آنجا جای نشستن من است،پشت صندلی یک میز بود،و پشت میزدو صندلی گذاشته شده بود،هردو صندلی چرمی بودند،بازجوبا احترام ازمن خواست  روی صندلی بنشینم،دقایقی گذشت،بازجو درحالیکه داشت کیفش را باز می کرد،و وسایلش را روی میز می چید،بامن خوش و بشی کرد،من هم به ابراز احساسات او پاسخ دادم.

گفت: خوب جناب بداقی از خودت بگو.

گفتم : شما خودتان بیشتر مرا می شناسید،از چی بگویم؟

-         درسته ما چیزهای زیادی در باره ی شما می دانیم اما بهتر است از زبان خودتان بشنویم.

از صدای پای یکی فهمیدم که دوتا بازجو هستند،اولی خودش را معرفی کرد.

-         آقای بداقی من رحمانی هستم.
دیگری هم گفت من خورشیدی،داماد لرها هستم.

در پاسخ گفتم البته میدانم  که این نام مستعارشماست.

رحمانی گفت: نه ،رحمانی نام واقعی من است.

رحمانی تلاش می کرد بیشتر و بیشتر حرف بزند،که من بعدها فهمیدم که چرا او می خواسته بیشتر و بیشتر حرف بزند،ازهنرستانی  که من تا سال 88 آنجا تدریس می کردم،پرسید؛از نام دبیران،از موقعیت هنرستان ،نام دبیران را کلا فراموش کرده بودم،اما از موقعیت هنرستان وهرچیزی به غیر از آدمها برایشان شرح دادم،زیرا نمی خواستم برای کسی مشکلی  پیش بیاورم.

من و این آقای رحمانی درگذشته باهم قصه هایی شنیدنی  داشتیم که دربخش های بعدی این خاطرات برای خوانندگان ارجمند روشن خواهد شد.

اندکی ازمن قامتش بلندتربود،اماباتوجه به صدایش سنش بین 25تا26 سال نشان میداد،مرتب می خواستم ازسخنان آنان تااندازه ای به روحیات و باطن آنان پی ببرم،دراین کارهم تا اندازه ای پیروزبودم،بسیار تلاش می کردند،که اعتماد مرا جلب کنند،اماازآنجایی که من همیشه ازبازجوها دروغ شنیده بودم،هرگز نمی توانستم اعتمادکنم.

من آنروز پس از خوش و بش و صحبت های اولیه کلی داد وبیداد کردم صدایم را بالا آوردم،اصلا نخواستم یک کلمه بازجویی پس بدهم،آنها از من دلیل خواستند،که چرا بازجویی نمیدهی برای آن بازجوهای جوان توضیح دادم که هنگام ورود، در عکاسخانه ی بند دو الف فردی که عکس می گرفته به من اهانت کرده،و رفتارش توهین آمیز بوده،بازجوها باورشان نمی شد،اما از من خواستند که در یک برگه کل ماجرا را بنویسم در قالب یک شکاینامه تحویل آنها بدهم ،من هم همه ی توهین ها وحرف هایی که از سوی عکاس به من شده بودوحرفهایی کخه بین ما رد و بدل شده بود، رانوشتم ،امضا کردم،اثرانگشت گذاشتم و به آنها تحویل دادم.

آنروز گذشت،ساعت تقریبا 12 شده بود،بازجوها مجبورشدند که با من کناربیایند،لحن سخن گفتن رحمانی برای من بوی آشنایی می داد،اما این فقط یک حس یکطرفه نبود،چیزی بیشتر از یک احساس بود،یکدل می گفت،شاید هم استانی باشد،یکدل می گفت،شاید آشنا باشد.اما به خودم می گفتم از هیچکس انتظار محبت نداشته باش،این حس توریشه درنیاز دارد،به خودم نهیب میزدم:

" خودت باش مرد،به محبت هیچ بازجویی دل خوش نکن..! "

ادامه دارد.