سعید رجب خوانساری /  الیگودرز

جنگ / نمایشنامه / کاری از مصطفی آذرنیا   

 سكانس 1

مادر دوستدار بچّه - مرد

زني با رفتار افسانه اي كه پيراهني بلند بدون شكلي پوشيده كه به هيچ دوره اي نمي شود اطلاق كرد وارد مي شود.

مادر دوستدار بچّه است.

با مردم بي واسطه حرف مي زند.

آشنایی با فعالان کانون صنفی معلمان                     نوشته ی  بانو آسمانی    

اولین آشنایی ها از دعوت یکی از دوستان برای حضور در تجمع فرهنگیان در بهارستان شروع شد .با استرس فراوان

شاید از سر کنجکاوی و تا حدودی کم نیاوردن در مقابل دوستی که از بیست و سه سال پیش به جسور بودن و آگاه بودن می شناختمش و قبولش داشتم ؛ قول همراهی دادم و در روز مورد نظر حاضر شدم، فکر کنم ۱۷ اردیبهشت بود .

هیچ چیزی درباره ی خواسته ها و یا علت تجمع نمی دانستم  فقط به صِرف معلم بودن  همراه جمعی شدم که نمی شناختم ولی متعلق به این جمع بودم !

 تعداد همکارانی که شرکت کرده بودند خوب بود  ؛ بیشتر از شهرستانها و مخصوصا از کرج بودند ؛ با یکی از بانوان  ،با این پرسش که : از تهران کسی اینجا هست ؟؟ مواجه  شدم؛ نگاهی به اطرافم کردم و واکنشی از کسی ندیدم .تردید داشتم که به پرسش او جواب بدم ! اما ناخود آگاه گفتم بله !

 شروع به گله و شکایت از فعال نبودن معلمان تهران در تجمع هاو برنامه های دیگر کانون  کرد و به نظرم رسید به جای همه با من دعوا دارد که چرا و .....

ایستاده رسول بداقی نشسته عبدالرضا قنبری / زندان رجایی شهر سال94 سلول شماره ی یک

سه شعر از ،معلم شاعر عبدالرضا قنبری

روزی که دستهایمان آشتی کنند. 

روزی که دست هایمان آشتی کنند

و چشم ها یمان سیراب شوند

همه ی جوانمردان را

در کوچه ی تب دار

مهمان می کنم......

برنامه ی کوهپیمایی کانون شهرستان جلفا فروردین96

برنامه ی کوهپیمایی کانون صنفی معلمان الیگودرز به تاف برنجه 
در تاریخ 25 فروردین 1396

تاوان معلمی / بخش پانزدهم / بداقی 

بامداد روز یازدهم اردیبهشت 1394بود،من تا بامداد فقط نیم ساعت بطور نشسته چرتی زده بودم.کارم شده بودبیقراری،دوش به دوش سکوت، ثانیه ها را می شمردم.

آنچنان سکوتی بود،که حرکت بالهای مگسی را می توانستی شنید،حس می کردم کسانی ما را به تماشا نشسته اند،ازاین سوی سلول 6متری به آن سوی سلول از قطر آن فقط 7گام کوچک بود،گامها را می شمردم،رفت و برگشت ها را نیز می شمردم،در سلول فهمیده بودم،اگر بشر شماره (عدد)را کشف نمیکرد،چه بد می شد،شمردنها تخمه هایی بودند،که من با آنها لحظه هایم رابه دوش تصور می کشیدم و با خود به هر سو می بردم،یا شاید آنها مرا به هر سو می خواستند می بردند،از دریچه ی 15 در 15 سانتی م نگاه می کردم،همه چیز تری راهرو راسر 

کبوترهاآب ندارند!

عبدالرضا قنبری صادق هدایت

خانه ی هدایت در تهران خیابان  کوشک،(نزدیک میدان فردوسی) قرار دارد. خانه ای که حتا نسبت به معماری خانه های امروز نیز بزرگ و زیبا ست. خانه ای با معماری رایج هشتاد و نود سال پیش تهران، با ایوان و حیاط درختکاری شده و دلباز، که البته امروز دیگر از درختانش، که هدایت با دست های خود در زمین حیاط  کاشته ،اثری نیست.

یکی را می شناسم که از قبیله ی اندیشه و هنر و دلدادگیست ، وآموزگاری پیشه ی اوست،نام او  ساسان است محمدزاده،نه در بند نام است و نه دراسارت نان،اندک لقمه ای که می خورد،برای زندگی، برای عشق ورزیدن واندیشیدن است.نام و نان را پست ترازآن می داند،که به آن دلخوش کند.او آموزگارعشق واندیشه وهنر است.

درسال 1344 هجری شمسی، هستی به آمدنش روشنی یافت،روستای علمدارشهرستان جلفادرآذربایجان شرقی،چه می دانست که اوچه خواهدشد؟! 

    علی اکبر ابراهیمی/همدان

درود فراوان

ضمن سپاس از حضور همکاران ارجمند در جلسه اعضای گروه کوهپیمایی کانون.

شعر / نادر پورخانی  

مادرم!

تاوان معلمی /بخش چهاردهم / بداقی 

.... آن سو ترصدای مرگ لحظه های موجودزنده ای هم بود،مرگ لحظه های قلبی تپنده !

صدای نفسهای گرفته ای، نفسهای وحشت زده ای،صدای خرناسهایی ناتمام،سرفه هایی که ازترس فروخورده می شد،

شاید مسلولی بود،که سالها درکنج همین متروکه ها،بی کس وکار ،بی نام ونشان گرفتارآمده بود.وداشت در بی نشانی خویش هضم می شد.

سلول کناری من ...! صدای بغض های درگلومانده ای ،بغض های شکسته ای، شاید از اعماق تاریخ رنجهای بشریت...!مرابه خود فرامی خواند............

عکس از: گودرزی عضوهیات مدیره ی کانون صنفی معلمان الیگودرز 

روستای مزرعه، الیگودرز لرستان 

سرآغاز فصل اول ازرمان : "صداهای گم شده"  اثر فریده آژیر

عبدالفتاح سلطانی کیست؟ شما داوری کنید.   

        عبدالفتاح سلطانی در سال 1953 از پدر ومادری ایرانی در کشورعراق بدنیا آمده است. اودوره دبستان، تا سال سوم دبیرستان  را در مدارس تأسیس شده ایرانی درخاک عراق گذرانده است.عبدالفتاح سلطانی ازهمان دوره نوجوانی فعالیتهای سیاسی واجتماعی خودرا آغازکرد، فتاح درهمان دوران نوجوانی به خاطرشرکت درتظاهرات خیابانی درعراق دوبار توسط رژیم بعث عراق دستگیرو باز داشت شد،اماباتوجه به اینکه کمتراز 18سال سن داشت،پس ازمدت کوتاهی آزادشد.در سال 1970 به همراه خانواده به وطن

خود ایران بازگشت، ودرمنطقه جنوب تهران (شهر ری) ساکن شد.سلطانی به خاطر شرایط نامساعد اقتصادی خانواده مجبور به کار در کارگاههای وکارخانه های مختلفی شد، تا بتواند زندگی خود وپدر ومادرش را تأمین نماید. دوره دبیرستان رادرمدارس شبانه به پایان رساند. وتوانست دیپلم اش رادر رشته ی طبیعی بگیرد، دردورانی که درکارخانه هاوکارگاههاکارمی کرد، درکنار کارگران همواره تلاش می کرد،تاآنان راباحقوق صنفی وسند یکایی خودآشنا کند.....................

طبیعت لرستان 

عکاس محمد دعاچی / مشهد

 تاوان معلمی / بخش سیزدهم / بداقی

جایی رسیدیم که من موقعیت جغرافیایی را در ذهنم گم کرده بودم،اما حس می کردم،میان من وآنهاچیزی باید باشد،که صدایشان گنگ ونامفهوم به من می رسید،اما گاهی صدا صاف می شد،من روی صندلی نشستم،آنها سرگرم گفت وگو بودند،لابلای حرفهایشان جملاتی به گوشم رسید،کسی از آقای سین پرسید: چی شکار کردی؟ گرگ،شغال یا شیر؟

-        هیچکدام ،فقط یه روباه
از اینکه من پیش آنها روباهی بیش نبودم ،خنده ام گرفته بود. ..............

 تاوان معلمی/ بخش دوازدهم / بداقی

ماوارد ساختمان دادسرا شدیم،این ساختمان وهمه ی کارکنان آن ارگانی هستند،زیرنظرسپاه پاسداران،به نوعی حفاظت اطلاعات سپاه ارگانی موازی وزارت اطلاعات است،که بیشتر به کارهای سیاسی امنیتی می پردازد،گرچه پرونده ها پس از آماده شدن برای صدور رای به دادگاه انقلاب فرستاده می شوند.

دست بندی که در دست من و یکی از سربازان بود،باز شد.روی صندلی های درون راهرو نشستیم،انتظار طولانی شد،من احتمال دادم،ماندگارخواهم شد،درون راهرو دوربین کارگذاشته شده بود،امامن بایک ریسک روبروبودم، میخواستم خانواده ام بدانند،من دراوین ماندگارخواهم شد،اما نمی دانستم چگونه این خبررا به خانواده برسانم،با یکی از سربازان گفت و گو کردم او پذیرفت که شماره ی تلفن خانه ی ما......

 مانیفست هفته بیجاری  /  اسدالله حیرانی 

 مدیریت معلم ستیز

  تاوان معلمی / بخش یازدهم / بداقی

 شش سال بود،بهار رابرشاخساردرختان ندیده بودم،شش سال بودمن دستم در دست ماموران زندان بود،شش سال بود که چشمانی خصمانه شب و روز مرا همراهی می کرد.شش سال بود،که در چهار دیواری ها ی خشک و بی روح به هستی خویش زل زده بودم،همواره نام وهویت خودم رادردرون هستی خویش جست وجوکرده بودم،بسیاری چیزهای دنیا داشت ازذهنم کمرنگ می شد، داشت به خاطره ای گنگ ، یا آرزویی دست نیافتنی تبدیل می شد،کم کم حس تعلق به دنیای بیرون  و آزادی از درون من پاک می شد،باورم شده بود که من باید برای همیشه یک زندانی باشم.......

در سال ۷۱ -۷۲ در روستای قریکانلو از توابع بجنورد خدمت می کردم؛ دانش آموز کلاس سومی داشتم، بنام  داوری پسرکی که با چشمان درشت و جثه کوچک ،همواره برصورت معصوم خود طرحی از یک لبخند داشت،داوری بسیار باهوش و با استعدادبود .دریکی از روزها در کلاس مشغول تدریس بودم،  کلاسی که مصطفی در آن تحصیل می کرد،ورزش داشتند، پرسشی از درس علوم از بچه های کلاس داشتم،اما هیچکس نتوانست پاسخ درستی بدهد،کسی پاسخگو نبود،صدایی از پشت پنجره از من اجازه خواست تا پاسخ را بگوید،سرم را به سمت صدا برگرداندم، مصطفی را دیدم ، از من اجازه می خواست که به پرسش ، پاسخ دهد،لبخند مرا که دید فرصت حرف زدن نداد،به درستی پاسخ را گفت.............

 فریده آژیر نویسنده ی دو اثر داستانی ارزشمند .
"دریا را اینقدرخاکستری ندیده بودم"

" صداهای گم شده "

لطفا ادامه ......................

  بگذار دراین صبح دل انگیز چو حافظ

شعرو غزل از باده و پیمانه نویسم

صبح و سحرم رندی و اندیشه حافظ  

زان معرفت ساقی میخانه نویسم

 گنجینه گلزارادب تربت حافظ  

ازبزم گل و گردش پروانه نویسم

ایران سرافرازشدازنام تو حافظ

نام توبرکنگره گنبد عطارنویسم

تقدیم شما شعرتری ازخود حافظ

باشد ک دگربار ز خیام نویسم

فرزاد فراهانی

 تاوان معلمی/ بخش دهم /بداقی

آخرین ماههای شش سال زندانم را داشتم به پایان می بردم،تقویم یک برگی از جایی کش رفته بودم،آنرا به دیوارسلول دونفره ی خودمان زده بودم، زندان هرچه به آخرش نزدیک  بیشتر سخت می شود،هرروز که می گذشت روی تقویم علامت می زدم،هم سلولی ام ،دکتر سعید مدنی ،به این کار من می خندید، هرشب ساعت 22در زندان اگر کسی اعزام داشت ،افسر نگهبانی(زیر هشت)از بلندگو صدایش می زدندو اعلام می کردند،که فردا اعزام داری،سالن 12بلندگونداشت،بچه های سالن با اعتراضات پیگیر خود توانسته بودند،بلند گو را جمع کنند،و به جای آن یک آیفون نصب کرده بودند،زیرا بلندگو صدای آزاردهنده ای داشت،