خاطرات یک بانوی فرهنگی

سلام  دیشب  تولد  بانوی  دو  عالم  بود  تا  ساعتها  گریستم  به  خواب  رفتم  از ابتدای تولدم  مثل  برق   از جلو  چشمانم  گذر  کرد  دیدم  پدرم  از  لحظه  بدنیا  امدنم  لبخند  تلخی  بر  لبانش  نقش  بست  چون  پسر  نبودم  دیدم  عمو هایم  چگونه پدرم  را  اجاق  کور خواندن  مات و  مبهوت  نگاهشان می کردم  اگر  کسی  به  خانه می  امد  ابتدا  دست  روی  سر  برادرانم  می  کشید  و  مرا معمو لا در  اشپز خانه یا  صندوق خانه مان کنترل می گردن که بیرون  نروم  چو لبا سهای تنم  شاید مندرس بود  و پاره  لا اقل 4 الی 5  سال برادرانم پوشیده  بودن نمی دانم  چرا در اون  زمان من همه اینها را می فهمیدم   تازه   در مدرسه  با  کفشهای برادر  م  میرفتم  گاها یکی  از لنگه ها یش  بند نداشت معمو  لا  میز  عقب می نشستم  کسی نبیند   اگر  معلم صدایم می کرد  حول می شدم  یکی از  لنگ  کفشها که کمی بزرگ  بود  جا می ماند  و باعث خنده بچه ها و پوزخند  معلم  می شد در عجبم  تمام  انچه  را می اموختم  بدرستی پاسخ میدادم و همیشه نمره بالا ی  کلاس از ان من  می شد.

روزها مثل  برق جلو  چشمانم رد  میشد  از  لابلای  صفحات  می دیدم که  در خانه  هیچوقت جائی برای  اارائه  نظر من نبود  ران  مرغ  از ان برادرانم  بود  و بال و پوستش همیشه  نصیب  من  بگذریم بزرگتر که  می شدم  در همه  جا رتبه  اول یا دوم از ان من بود  اما هیچوقت  دیده نمی شدم  شبها می نشستم به برادران بزرگتر م  درس میدادم تا نیمه های شب  حسابرسی  دفتر کتا بهای  پدرم را  داشتم مثلا  او  تاجر وقت  بود شاید  چند  ساعتی نمی  گذشت  که صبح زود  از  همه  زودتر بیدار  میشدم بعد  از  نماز  صبحانه همه را مهیا می کردم  و اب و جارو  بالاخره  راهی دبرستان میشدم چند  صباحی نگذشته  از  دوران  تحصیل اجبارا  راهی دانشسرا  شدم  با توسل به  زورو کتک    اگر ادامه  دهی  باید بروی سپاه دانش  بشوی  حتی تو جیه شان این  بود که  نمی خواهیم  افسر  از لای  پایت  بزند بیدار  کند  چه جاهلا نه  ولی من  قسم  می خوردم که  می خواهم  جراح مغز و اعصاب شوم  می خواهم  به  فضا  بروم  می خواهم  در فیزیک  کوانتوم  ادامه  تحصل  دهم  اما  مرغشان  یک پاداشت  به محض ورود به دانشسرا  انقلاب  شد   از  همه  بدتر برگشتم خانه  مرتب  حرف ازدواج را می زدن من  هنوز کودک  بودم نمی فهمیدم  چه می گویند  هنوز رشد نکرده  بودم  الان  هم رشد نکردم  دلم  می خواهد بازی  کنم  دلم  می خواهد  لباس نو  بپو شم دلم  می خواهد ران مرغ  بخورم   درست  شهریور  همان  سان دیدم  پسر  ریشو و  پشما لوئی وارد اتاق  شد و دررا بست  گفت  همسرت  هستم  ترسیدم  وحشت کردم  هنوز هم وحشت دارم می ترسم  خلاصه  بگویم  روز های سخت یکی  پی دیگری می امدن  و  می رفتن  هنوز  اراده  ام شکل نگرفته  هنوز ان روز ها  در همین  خواب  هم مرا می تر سانند  مثل  سایه دنبالم می کنن  بر  عکس روز گار زمانی  متوجه شدم  خیلی دیر  شده  بود  سه  فرزند  دختر  دورو برم می  لولیدن  ثمره ازدواج  نا خواسته  و زورکی  چقدر  تو سری  خوردم  چقدر  به خاطر دختر زا ئیدنم  دوباره  تحقیر شدم  حتی  این اقای  شوهر   نمی  اومد  از  بیمارستان  مرخص  کنه  تو  بیمارستان  گاهی  حالم  خراب  میشد  دیشب  اون  لحظه  ها  رو  درست  مثل  ائینه  دو باره  می دیدم  ارزو  می  کردم  کاش  پدرم  همان  زمان  زنده  به  گور می کرد  پیش  پرستار  ها  خجالت می کشیدم  می  گفتم  سر  همسرم  شلوغه  بالاخره  پس  از  گذشت  چند  سال  خودم  را  پیدا  کردم  بالغ  شدم  دقیقا  پس  از اینکه  با  سه  فرزند  دخترم توانسته  بودم  با  رتبه  6  در  ریا ضی  لیسانس شوم  به خودم امدم  رو بروی  قاضی  خدا نشناس ان  روز گار قرار  گرقتم  و  شروع  کردم  به  ادعای حقئق  فرزندانم  با  صدایرسا  می خواندم ان عطیناک الکوثر  فصل لربک و ....... به  دخترانم  می با  لیدم  دریغ  ازذره ای  کمک  از  کسی  به تنهائی برای  احقاق  حق  فرزندانم  به اب  و اتش  می زدم  اما  اقای شوهر  با  وکیل  معلوم الحال  خانم  مرضیه  محبی  که  هم  اکنون  دفتر  وکالتش در  خیابان دانشگاه  مشهد است  پرونده اینجانب را از مدارک  حقوقی  و قانونی  پزشکی  مبنی بر اثبات  شکنحه هایم  با  کابل برق و اتو  و  اب جوش  را  از روی پرونده تخلیه  کرده بودن و اقای امینی  قاضی شعبه  40 شهید  بهشتی   حق  و  حقوق  من و  فرزندانم   ندیدن  و  خط  بطلان  بر  کلیه  حقوقم  کشیدن  لذا در  عجبم  که  اینبار  چماق  را  کسی  از  تبار زنانگی خودمان   بر  فرقم  فرود  اورد  حتی  من به قوه  قضائیه  بدهکار  شدم  چرا  که  این  خانم  محترم  و  اقای  شوهر  نامه  ای را  به  داد گاه  ارائی کرده  بودن  که  شعارروز  هفته  این بود  در سر  نامه  منا  فقین  از  کفار  بدترن  ته  نامه  و مضمون

  نامه  دعوتی  بود  که گزینش  ان  زمان  از من به  عمل  اورده  بود  جهت مصاحبه در  سال  61  ببینید  وضع  قضاوت در  کشورم  و اوضاع وکالت  هنوز  متحیرم  مات  و  مبهوتم  هنوز  احساس  می کنم روزی  در  مقا بل  ان  قاضی عادل و  شهیر  احقاق  حق  خواهم  شد  تازه اون  موقع  فهمیدم  نظریه  اشوب در ریاضی  چقدر در زند گیم  ملموس  و دیده   شدنی  است .... بالاخره  فرزندانم  را  به دندان  گرفتم  و  در  خیابان  راه  افتادم  با  سه  جلد  قران  که  همه  را  جایزه  گرفته  یودم  مخفی نماند مرا از  خانه  با  سه  دختر  6 , 8  , 14  ساله  بیرون  انداخته یود  چون  هیچ  حق و  حقوقی  هم  نداشتم  تازه در داد گاه  فهمیدم  منافقم

حالا  از  انموقع  تا  کنون ایام  به  کام  فرزندانم  بوده  و  احساس  ابتری را  نگذاشتم  کسی احساس  کند  باز  هم در  عجبم  چرا  که روز ها ئی  از  جلو  چشمانم می گذرد  که همکار  ان من که مرا نفهمیدن  بر  علیه من  سخنرانیها  راه  انداختن  همکار  گرامیم  در  دبیر ستان  نمونه  دولتی  بانک ملی  بر علیه من  متینگی  را ه  انداخت   که  نگو  و نپرس  اون  یعنی  من  من  پروین  یک  فمینیست  است  انحا بود  که دوباره  معنی  فمینیست  را هم  فهمیدم  کمی  خنگ  بودم  خیلی دیر  می فهمیدم باز در عحبم  این  همکار  محترم من مترجم  کتابی  دقیقا یادم  نیست  شاید  زنان  مریخی  و,,,,  ,,, بود  او که  سواد  داشت نمی دانم  .... و بالاخره  اوضاع کازین انچنان اشفته  شده  بود  که نگو و نپرس  روز  ی نبود  المپیادی ندهم  دختران  عزیز  وطنم را به خوارز می نرسا نم و رتبه  های  انچنانی کنکور تک رقمی و دو  رقمی  در  همین  اشفته  بازار  روحی  هر  چه  بر  علیه  من  گرد و  خاک می  شد شا گردانم  و فرزندان  دختر  بیشتر و بیشتر متجلی می شدن می  در  خشیدن  و  ..... یک  لحظه  جا بجا  شدم  دیدم وقت  نماز  است   و  سبکبال  بسویش پر کشیدم

هم  اکنون  همه در  ارامشن  به  خواست  او  و من  در  شگفتم  که  چه  زود  دیر  می  شود  50  سال از  عمر  بی  ثمرم  گذشت و  روز های سخت و پر ازرنج و محنت  در لابلای چین و چروکهای  دستان  و  صورتم  خاک می خورن و  من  دلخوشم  که  مادرم  می  خوانن  و  تا  بحال خودم نبودم  مترسکی  بیش  نیودم دردست  دیگران  مردان  ایران  چه راحت  می  توانن زندگی  زنان  ایران را  عوض  کنن و  هنوز  هم  در  همان  جهالت  نگه دارن   و  قانون  هم در  همه  جا  او لویت را  به  انها  خواهد داد  و  به  امثال  من  بباورانن  که  دنیا در  ایان دست  کیست  دلخوشم  از  اینکه  چگونه  اینقدر راحت  حقو  و حقوق  زنان  را  می توانن  تو جیه  کنن  هم  اکنون  که  منتظر اتوبوسم  و  روی صندلی  چوبی  نشسته ام  به  خودم  می  گو یم  باور  کن  در  ایران  این  جایگاه  تو  است   شکر کن  اورا  که  نفس  می کشی   گفتن  واقعیت  خواست  حقیقت در وطنم  امرو  بهائی  سنگین  می  طلبد  به  امید  روزی  که  ......

گلایه  اخر من  از  جناب اقای  مدنی  رئیس  ناحیه  4  است  از او  در زمانی  که در خیابان  مانده  بودم  بی سر پناه  من  غریب  بودم  کسی  را در  ای  شهر  نداشتم  تقاضای  کمک  کردم   یک  سر  پناهی  برای  یک  شب  به  من  بدهد  او  در  جوابم  گفت  اموزش و  پر ورش  یک  سرا یداری  و  مستراحی  هم  ندارد  که  به  شما  بدهد  امن  باشید  تلفنش  را  قطع  کرد  تا  صبح راه  رفتیم  فرزندانم  از  سرما  بخودشان  می  لرزیدن  تا  صبح  تو  کو چه های خلوت و تاریک  راه  رفتیم  در پناه  ماشین مخفی  می  شدیم  این همه مدرسه  این  همه  خانه معلم  نمی دانم  چرا  من  معلم نمونه  متوسطه  بودم  نمی دانم  چرا جناب  اقای  مدنی  رئیس وقت  ......  فردایش  شنیدم اقای  شوهر  در  دبیرستان  منطقه  فرامرز معا ون شده .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: